De zorg is ziek. Ze is al een tijdje ziek, ze is al een tijdlang zichzelf niet. Lang geleden was ze vooral bevlogen over de zorg voor de ander, van betekenis kunnen zijn. En toen sprak ze steeds vaker over commercialiseren, concurrentie, productie en efficiency. Ze werd een markt en een product. Ze deed zo’n managementopleiding, want dan kon ze weer meer controle over haar leven terugkrijgen, zei ze. Ze drukte steeds meer uit in euro’s en praatte over kosten en verantwoording. Ze sprak over mensen, maar noemden ze ‘functies’ en teams ‘Resultaatverantwoordelijke Eenheden’. Ze lijkt wel een machine. Gevoelloos, hard. Waar is het hart? Toen ze steeds vaker werd verlaten en ook de euro’s begonnen op te drogen, ging ze op zoek naar oplossingen. Op congressen hoorde ze over ‘de bedoeling’, ‘zelfsturing’, ‘maatwerk’ en de ‘cliëntreis’. Inspirerende woorden, die haar sterke hoofd vertaalde als oplossingen voor de problemen van nu.
Kon ze maar voelen, dat deze woorden géén strategische, organisatorische of communicatietools zijn, een quick fixes zijn, zodat mensen bij haar zouden blijven en zodat ze de managementkosten kon verlagen. Kon ze maar bewust voelen dat het woorden zijn uit het volgende paradigma, bewustzijnsniveau. En om met de bedoeling, zelfsturing en maatwerk écht aan de slag te kunnen, is een persoonlijke- en gezamenlijke ontwikkeling nodig. Van hoofd naar hart, van machine naar organisme, van zelfsturing dóen naar het natuurlijk zelforganiserend vermogen vrijmaken!
De rups
Oh, wat gun ik haar die ontwikkeling, die bewustwording. En tegelijk: ik zie het langzaam ontstaan. In dat proces van transformatie gaan we van rups naar cocon naar vlinder. En als de zorg een rups zou zijn, dan is ze op dit moment behoorlijk aan het worstelen in de cocon. Want alleen inspiratie is niet genoeg voor transformatie. Het gaat om genoeg urgentie, weerstand, worsteling en een mate van isolatie/eenzaamheid, het gevoel er even alleen voor te staan. Het zorgt ervoor dat de levenssappen naar de vleugels bewegen. In de worsteling worden we uitgedaagd om steeds betere vragen te stellen, om anders te leren kijken en denken. Nieuwe antwoorden komen als nieuwe inzichten, als bewustwording. Met het voelen en ervaren van het nieuwe, laat het oude ons vanzelf los. De vlinder kruipt uit de cocon en laat zien hoe licht en moeiteloos het leven kan zijn.
De zorg beter maken
Ik gun de zorg haar transformatie en daarmee ook haar ziekzijn, haar worsteling. Ziekte is immers een signaal van disbalans én tegelijk een herstelproces. Zo schrijft ook Florence Nightingale in haar ‘Notes on Nursing’). Het is tijd dat de zorg haar natuurlijk, zelfgenezend proces doorloopt. En dat de mensen, de leiders, de medewerkers in de zorg hun persoonlijke transformatie doormaken. De vraag is: gaat dit gepaard met veel pijn en moeite, met een desintegratie van het systeem en zorgorganisaties? Of kunnen we deze evolutionaire stap begeleiden en leiden met natuurlijk leiderschap? De sleutel is het investeren in persoonlijke- en gezamenlijke ontwikkeling. Tijd en ruimte geven en nemen om even stil te staan, disbalans en ontwikkelkansen te voelen, en op die actuele spanning te bewegen. Want waar spanning zit, zit de mogelijke beweging. En als een soort ontwikkelings-acupuncturist, help ik je graag ervaren waar JIJ die naald in mag prikken 😊.. In jouw zelf, jouw team, jouw organisatie. En zo kunnen we samen we de zorg weer beter maken. Hoe mooi zou dat zijn..
